’t Bildt
De soute see prikkelt op ‘e tong, met ‘e kop in ‘e wyn op ‘e dyk.
Dan fernim je de kracht fan de netuur, weerbarstig, die wil niet om lyk.
Dochs hè wy ’t wonnen, sont 500 jaar brúkke wy nou ’t lând fan de see
Met de berry op ‘e skouders en de skop in ‘e hând, meskien waar ik d’r âns wel niet weest.
En in de maityd at de tureluur singt en ‘e grito skeert deur de lucht.
En de boeren skreppe de poaters in ‘e grônd, d’r komt regen soa gaat ’t gerucht.
En de eerste snee grâs die gaat onder ’t mes, even droge en dan hyt ’t hooi.
’t Bildt, ’t Bildt wat hou ik fan dij, op ’t Bildt wat is ’t dêr dos mooi.
Fan oast na west gyn plakky te finen soa mooi, soa unyk as ’t Bildt.
Ja, ik hew ‘t altyd weten: ’t is de taal dat maakt ’t ferskil.
Ons taal, de siel fan ’t Bildt
Froeger in St.-Jabik doe kwam dêr ’n train, dan satten wy thús foor ’t rút.
Dan sâgen je in de feerte al de rookwolken boven de eerpelloadsen út.
En later ilestikys soeke in ’t iis, dat laai dêr an ‘e kant fan ’t spoor.
En fikky stoke op ‘e Swarte Reed en dan kregen je ’n feeg om ’t oor.
Fan oast na west gyn plakky te finen soa mooi, soa unyk as ’t Bildt
Ja, ik hew ‘t altyd weten, ’t is de taal dat maakt ’t ferksil.
Ons taal, de siel fan ’t Bildt.
Dan krije je de leeftyd, dan mot je d’r út, met die taal beraike je dos niks.
Dan mot je naar ’t westen of ’t búttenlând toe, omdat ’t dêr beter is.
Ja, alles is dan niks en niks dat is alles, teugendraads d’r dwars teugen in .
Maar ‘t hoort d’rbij, ’t formt je leven, ’t geeft je leven sin.
Maar dan worre je ouwer, komme de roets na boven in ’t bloed.
Dan trek je werom na wer’t ’t leven begon, naar ’t plakky dat je innerlik beroert.
Fan oast na west gyn plakky te finen soa mooi, soa unyk as ’t Bildt
Ja, ik hew ‘t altyd weten, ’t is de taal dat maakt ’t ferksil.
Fan oast na west gyn plakky te finen soa mooi, soa unyk as ’t Bildt.
Ja, ik hew ‘t altyd weten, ’t is de taal dat maakt ’t ferksil.
En ok al leef je om úttens ooit kom je werom, omdat ’t trekt, omdat ’t je raakt.
Want een ding is seker, een ding is wis. Dat de son in ’e Westhoek ondergaat.
Tekst: Jan de Vries
Mezyk: Jan de Vries